दिनाकाकाच्या मागोमाग नंदिनी मुकाटपणे चालत होती. हवेलीच्या बाहेर काका थांबला, हात जोडत म्हणाला, “जा आत... घर वाचवलंस पोरी...” काका गेला. नंदिनी विचार करत होती. हवेलीशिवाय दुसरा पर्याय तिच्याकडे नव्हता. नेत्रोबानं हेच ठेवलंय पुढ्यात. नंदिनी हवेलीत आली.
राणासिंगच्या हवेलीत तिला काम मिळालं होतं. पण काम काय होतं? हे तिला ही माहित नव्हतं.
झाडलोट, सडा रांगोळी, गुरांना चारा, दूध काढणं, स्वयंपाक करणं, कुणाला काय हवं नको ते बघणं. पण ह्या सगळ्यात तिला देवांसाठी फुलं काढून हार करणं हे काम खूप आवडायचं. मांजी साहेब खुश असायच्या तिच्यावर. थोडी फुलं ती बाजूला ठेवायची. सगळं काम संपलं की ती फुलं घ्यायची त्याचे हार करायची नेत्रोबाला घालायची. तिला हलकं वाटायचं.
राणासिंगचं लग्न झालं होतं. त्याची बायको सरस्वती देवी दिवसभर खोलीत लोळत असायची. संध्याकाळी नटून थटून मोटारीत बसून जायची. रात्री दोघे झिंगून परत यायचे. नंदिनीनं केलेलं खाल्लं तर खाल्लं नाहीतर खोलीत जाऊन झोपणं. एका रात्री राणासिंग मोठमोठ्याने शिव्या घालत होता. नंदिनी घाबरली. पण गप जाऊन पडली. सरस्वतीदेवी आली, नंदिनीला उठवलं आणि खोलीत जा म्हणाली. नंदिनी थरथरत खोलीत गेली आणि दार लागलं.
असं वारंवार घडायला लागलं. आणि एक दिवस नंदिनी नेत्रोबाला फुलं वाहत होती आणि तिला बोलावण्यात आलं. नंदिनीला देवासमोर उभं केलं. तिथे राणासिंग पण होता. बाजूला मांजी आणि सरस्वतीदेवी सुद्धा. नंदिनी – राणासिंगचं लग्न लागलं. नंदिनीच्या डोळ्यातून घळाघळा अश्रू आले. ती धावत नेत्रोबाकडे गेली. त्याच्या पायावर डोकं ठेवून आनंदाने रडली.
नंदिनीची काळजी घ्यायला आता इतर काही नोकर आले. नंदिनी खूप खुश होती. पलंगावरून खाली पण उतरायलां द्यायचे नाहीत ते. अगदी राणासिंग पण उतरू द्यायचे नाहीत. जे काय असेल ते पलंगावरच.
एक दिवस सरस्वती देवी आल्या. नंदिनीच्या पोटाच्या घेरावरून हात फिरवत म्हणाल्या, “मला जमलंच नसतं हे... Thanks to you...!!” नंदिनीला मुल झालं. अगदी नेत्रोबासारखं होतं ते. नंदिनी खुश झाली. सरस्वती देवी आल्या. तिचं मूल उचललं. घेऊन गेल्या. मांजी साहेब आल्या. गोडाधोडाचं ताट ठेवलं. “खा लो... फिर हिवडा साफ करो...” नंदिनी उठली. अंगण झाडलं. सगळी कामं केली. फुलांचा हार केला. नेत्रोबाला घातला. “नेत्रोबा, असाच आशीर्वाद असू दे...” म्हणत जेवणातली बासुंदी तिनं नेत्रोबासमोर ठेवली. तिथंच सावलीत शांत बसून राहिली.