राणासिंगचं लग्न झालं होतं. त्याची बायको सरस्वतीदेवी दिवसभर खोलीत लोळत असायची. संध्याकाळी त्याच्यासोबत नटूनथटून मोटारीत बसून जायची. रात्री दोघे झिंगून परत यायचे. नंदिनीनं केलेलं काही खाल्लं तर खाल्लं नाहीतर खोलीत जाऊन झोपलं! कधीकधी त्यांच्या खोलीतून जोरजोरात बोलल्याचे आवाज यायचे. पण एकदा रात्री त्यांच्या खोलीचं दार उघडंच होतं. राणासिंग मोठमोठ्याने शिव्या घालत होता. नंदिनी घाबरली आणि डोक्यावर पांघरूण घेऊन गप्प पडून राहिली. पण अचानक सरस्वतीदेवी तिच्या खोलीचं दार लोटून आत आली आणि राणाच्या खोलीत जा म्हणाली. नंदिनी थरथरत राणासिंगच्या खोलीत गेली आणि दार लागलं. असं वारंवार घडायला लागलं.
सरस्वती देवीची तर सुटका झाली. राणासिंगला नवीन खेळणं मिळालं होतं, त्यामुळे तिच्याकडे तो बघायचा सुद्धा नाही. वाड्यात आल्यापासून तिला राणासिंगने फुरसतच मिळू दिली नव्हती. सकाळपासून रात्रीपर्यन्त तेच ते आणि तेच ते! आता मात्र ती मस्त तिच्या एकटीच्या खोलीत लोळायची, सुंदर सुंदर जुने दागिने घालून बघायची किंवा झोपा काढायची. तिची सुद्धा मजा चालली होती. पण हळूहळू तिला त्या मजेचाही कंटाळा यायला लागला. एकटीनेच सिनेमे तरी किती बघणार? एकटीने बाहेर तरी कशासाठी जाणार? मांजी कधीकधी तिला घरकामात लक्ष घालायला लावायचा प्रयत्न करायच्या पण सरस्वती काही त्यांना भाव द्यायची नाही. एकतर तिचा जीव घरकामात रमत नसे आणि मांजीसाहेबांचा तो कंटाळवाणा चेहरा देखील पाहवासा वाटत नसे. तिला काहीतरी खूप छान करायचं होतं. तिने अनेक दिवस विचार केला आणि एक दिवस ठरवलं की आता बास! खूप झालं...
एक दिवस नंदिनी नेत्रोबाला फुलं वाहत होती आणि तेव्हाच तिला बोलावण्यात आलं. नंदिनीला देवासमोर उभं केलं. तिथे राणासिंग पण होता. बाजूला मांजी आणि सरस्वतीदेवी सुद्धा. नंदिनी – राणासिंगचं लग्न लागलं. नंदिनीच्या डोळ्यातून घळाघळा अश्रू आले. ती धावत नेत्रोबाकडे गेली. त्याच्या पायावर डोकं ठेवून आनंदाने रडली. नंदिनी खूप खूष होती. राणासिंग पण खूष होते. नंदिनीला पलंगावरून खाली पण उतरायला द्यायचे नाहीत ते. जे काय असेल ते पलंगावरच!
सगळेजण मध्यरात्री निवांत घोरत असताना सरस्वती गजर लावून उठली. मांजीच्या गळ्यातली चेन हलकेच काढून घेतली. मग अगदी अलगद तिजोरी उघडली. त्यातून आवडीचे तीनचार हार, साताठ दागिन्यांचे सेट्स आणि तिची आवडती नथ घेतली. आवडत्या कपड्यांचं गाठोडं तयारच होतं. पटकन पांढरी साडी नेसली. आणि मागच्या कुंपणावरून बाहेर उडी टाकली. तिला माहीत होतं, रात्री पांढऱ्या साडीवाल्या बायका रस्त्यात दिसल्या तर पुरुष त्यांच्या वाटेला जात नाही. मग तिने दिसेल ती पहिली एस्टी पकडली आणि सरळ मुंबईला पसार झाली.
इकडे हवेलीत राणासिंग मात्र वेडापीसा झाला. सुरुवातीला सहामहिने त्याने जवळपासची गावं पालथी घातली. तो सरस्वतीचं मानगूट पकडुन परत आणणार होता. पण काही काळाने त्याच्या बरोबरीचे लोक सुद्धा कंटाळले. आता नंदिनीला मूल झालं होतं. अगदी नेत्रोबासारखं होतं ते. नंदिनी खूष झाली. मांजीसाहेब खूष झाल्या, वाड्याला वारस मिळाला. मग मांजीसाहेब नंदिनिकडे बोट दाखवून राणाला म्हणाल्या, “आता हीच तुझी सरस्वती”
नंदिनीला तर लॉटरीच लागली. सरस्वती देवीच्या छान छान साड्या तिला मिळाल्या, दागिने मिळाले आणि परत सगळे नोकर तिची सेवा करायला लागले. तिच्या मुलाचं नाव तिने राजवीर ठेवलं होतं. त्याच्याशी खेळण्यात तिचा मस्त वेळ जायचा. राणासिंगला मस्का मारणं काही फार कठीण नाही हे कळल्यावर तिघंजण थायलंडला सुद्धा जाऊन आले. बघता बघता राणा कामकाजात मश्गुल झाला. राजवीर शाळेत जायला लागला. काही दिवसांनी त्याला एका लांबच्या बोर्डिंग स्कूल मध्ये घातलं. मग नंदिनीला खूपच वेळ मिळायला लागला. ती आपली मस्त तिच्या एकटीच्या खोलीत लोळायची, सारखे दागिने घालून बघायचे किंवा झोपा काढायची. एकटीनेच सिनेमे तरी किती बघणार? एकटीने बाहेर तरी कशासाठी जाणार? नेत्रोबाच्या देवळात देखील जायला नकोसं वाटायला लागलं. तेच मंदिर, तीच मूर्ती. सकाळपासून रात्रीपर्यन्त तेच ते आणि तेच ते... नंदिनीला देखील हळूहळू कंटाळा यायला लागला...