मात्र घरी कामासाठी म्हणजे पोळ्या करायला,धुणी-भांडी-सफाई करायला येणाऱ्या महिला येणे थांबले त्यामुळे ही सर्व कामे वाटून घेतली.घरात मी (वय ५०),पत्नी मिता (वय ४७), मुलगी सई(वय २०) आणि माझी आई वनिता (वय ७५) त्यामुळे कामाची विभागणी करताना आई आणि मुलीला मोकळीक दिली की तुम्हाला हवे ते आणि जमेल तेव्हढच तुम्ही करा.मुलीने घराची साफ सफाई करायचे ठरवले आणि चार महिने न चुकता केली. आईने कधी स्वयंपाक घरात जेवण करुन तर कधी भांडी घासून मदत केली.बायको सकाळी ९ ते संध्याकाळी ७ ऑफिसच्या कामात अडकलेली असल्याने - कमी तिथे आम्ही - म्हणून मी भांडी घासण्यापासून जेवण तयार करण्यापर्यंत सगळीच कामे केली.
मुळात मला अधून मधून एखादा पदार्थ करुन बघायची आवड आहे, थोडी सवय आहे त्यामुळे आमटी,भाजी,भात करणे कठीण गेले नाही.पोळ्यांच्या वाट्याला मात्र मी गेलो नाही. बायकोच त्या सकाळी उठून करुन टाकायची. मग पाच-सहा दिवसांनी एकदा बाहेर जाऊन मिळतील तशा भाज्या आणणे,वाणी सामान,घरातील इतर गोष्टी ( सॅनिटरी पॅड्सपासून ते डिटर्जंट पावडरपर्यंत ) खरेदी करणे यासाठी मी एकटाच घराबाहेर पडत होतो. मात्र या चार महिन्यांच्या काळात घरातल्या तीन महिलांपैकी एकिनीही घरात अडकून पडावं लागलंय याबद्दल त्रागा केला नाही किंवा कटकट केली नाही. तुलनेने माझीच चिडचिड जास्त व्हायची मात्र ती कोरोना काळातील परिस्थिती योग्य पध्दतीने न हाताळणाऱ्या शासन आणि प्रशासनावर असायची , मग याच फ्रस्ट्रेशनमधून फेसबुकवर मनातला राग,संताप व्यक्त करणाऱ्या पोस्ट लिहायच्या आणि मोकळं व्हायचं.
या काळात बायको घरातून काम करत होती, त्यांच्या कंपनीने अशा परिस्थितीचा कधी विचार केला नसल्याने ‘वर्क फ्रॉम होम’साठी आवश्यक ती यंत्रणा नव्हती त्यामुळे तिचा पहिला महिना तर फक्त वेगवेगळ्या लोकांशी बोलून, त्यांच्याकडून अपेक्षित काम करुन घेणे किंवा काम करण्यासाठी लागणारा डाटा जमा करणे यातच गेला. या आधीही ती कंपनीतील कामाच्या प्रेशरबद्दल आणि व्यवस्थापनातील उणिवांमुळे होणाऱ्या त्रासाबद्दल सांगायची पण या चार-पाच महिन्यात ती घरातून हे सगळं मॅनेज करत असल्याने प्रत्यक्ष पाहाता आले आणि तिला होणाऱ्या त्रासाची नीट कल्पना आली.वयोवृध्द आईला पूर्वीसारखे वाचन किंवा टिव्ही पाहाणे जमत नाही, कोरोनापूर्वी ती दिवसातून एकदा सकाळी एक मोठी चक्कर मारून यायची,तोच तिचा विरंगुळा होता,पण तो ही बंद झाला. मात्र तिने तिच्या सहनशिल स्वभावानुसार याबाबत जराही तक्रार केली नाही. मुलगी B.Sc.च्या शेवटच्या वर्षाला आहे. सरकारने अंतिम परिक्षांचा घातलेला घोळ आणि त्याचा तिच्यावर येणारा ताण आम्ही पाहात होतो आणि आमच्या परिने तो कमी करायचा प्रयत्न करीत होतो. कधी तिच्या आवडीचा पदार्थ करुन तर कधी तिच्याबरोबर तिच्या पसंतीचा सिनेमा बघून तिचे मनोबल कायम राखायचा प्रयत्न केला.
एक होतं - सगळी काळजी घेत होतो म्हणजे साबण/सॅनिटायझर लावून हात धुणे,मास्क वापरणे,न्यूज चॅनल न बघणे(हे आवश्यक ठरलं होतं !) तरिही अचानक इन्फेक्शन होईल की काय ही भीती सर्वांच्याच अंतर्मनात घट्ट रुजलेली होती. कधी कधी रात्री अचानक जाग यायची आणि आपल्याला कोरोना झाला तर .... याबद्दलचे चित्रविचित्र विचार मनात नाचायचे आणि झोप उडायची. गेल्या महिन्याभरात ही मनातली सुप्त भीती मात्र नक्की कमी झाली आहे.
मकरंद जोशी